< Miranda nawet nie ruszyła się ze swojej pozycji, zdając sobie sprawe z tego, że jej głowa idealnie zasłania środek tarczy > Massachusetts Institute of Technology, kierunek Petrochemia. < dziewczyna odpowiedziała chłodnym głosem. Rozglądała się za torem lotu kuli i podniosła brwi z aprobatą. Trajektoria którą sobie obliczył była bez żadnego zarzutu. Mimo wszystko jeden kącik jej ust podniusł się do góry > To ten moment w którym powinnam ci klaskać, bezimienny?

O takich nagrodach się nie mówi. Czasem wolę pozostawić to co niewypowiedziane na zawsze we własnym umyśle < Miranda założyła ręce pod biustem, eksponują go pod warstwą falbanek. Nadal spoglądała w jego oczu, nie chcąc ominąć żadnej chwili zmiany nastroju > Twój sposób myślenia ociera się o modną ostatnio metodę dedukcji. Kwestia tego czy masz wrodzony do tego talent, czy po prostu próbujesz ją naśladować ? < Miranda nie mogła się postrzymać od wrednego uśmieszku. W każdym jej słowie bez wątpienia dało się słyszeć akcent, więc nie było to trudne do zauważenia > Uwielbiam spotykać Brytyjczyków, wszyscy mają klasę < mruknęła zadowolona. > nie ważne czy w manipulacji innymi, czy w byciu słodką idiotką. Wszystko jest lepsze, jeśli pochodzi ze zjednoczonego królestwa.

Nie zaskoczy cię moja odpowiedź. Nazwisko: Holmes < każdą literę nazwiska dokładnie podkreśliła. Spodziewała się zainetesowania, ale nie aż takiego szczebla. Przez jej kark przeszedł dreszcz podniecenia > Często bywałam w Londynie. Szczególnie ukochałam sobie mroczną stronę miasta i jej undergroundowe oblicza < Miranda auromatycznie przygryzła wargę w przypływie przeróżnych wspomnień. Wspomnień z najczarniejszych kart jej historii - czasem z wielką chęcią do nich by wróciła > Zaczynam na prawdę uważać, ze warto było się zainteresować twoją osobą. Będziemy tutaj stać przez cały czas < połozyła dwa palce na jego ramieniu i zaczęła nimi "spacerować". Z jej ust nie schodził uroczy uśmiech >

< Bum. Sam huk nie był zbyt duzy, ale Miranda podskoczyła lekko. Całkiem normalna reakcja prawda. Ale pytanie Moriartiego... Była pewna, ze nie powinno paść tak szybko. Nie było sensu niczego zmieniać, ani ukrywać czy nawet bawić się w zgadywanki > Nie ukrywajmy swoim nadprzyrodzonych zdolności, dobrze? < oczy miała utkwione dokładnie w jego tęczówkach. Jej spojrzenie było pełne szczerości i bezkompromisowej chęci do pokojowego rozwiązania tej dziwnej rozmowy. Odchrząknęła lekko > Podejrzewam kim możesz być, ale tak jak mówiłam, większość to plotki. Ostatni raz w Londynie byłam miesiąc temu no i wtedy... Było tam dość gorąco, ale nie jestem pewna czy nie trafiłam wtedy na pozostałości po ognisku < przygryzła w zaciekawieniu wargę > Chyba się nie dziwisz, ze zwróciłam uwage na tą sprawę, prawda?

<wchodzi do budynku i rozgląda się. Zahacza o recepcję i wykupuje to co trzeba. Po jakimś tam czasie przygotowań, staje na stanowisku z bronią palną w dłoni. Poprawia nauszniki i wyciąga broń przed siebie, tak jak jej pokazywano. Przymyka jedno oko, ale po chwili je otwiera i przymyka drugie. Po chwili wahania naciska spust nie trafiając nawet w pobliżu tarczy. Wzdycha cicho rozbawiona i w ten sposób spędza wczesny wieczór; próbując trafić nabojem do tarczy>