< Słysząc dźwięk budzika zasłania głowę poduszką.Dopiero po kilku minutach powoli wstaje z łóżka i idzie do łazienki.Tam wykonuje rutynowe czynności, po czym kieruje się do garderoby.Wyciąga sportowe ubrania i buty do biegania.Schodzi do kuchni, przygotowuje sobie śniadanie.Gdy kończy jeść wychodzi z domu, zamykając szczelnie drzwi, żeby Lady nie uciekła. >

< Wchodzi, od razu kieruje się do swojego małego " biura ".Tam Lady wdrapuje się dziewczynie na kolana, kiedy ta już zasiada na krześle.Przegląda e-maile od rodziny oraz ludzi z pobliskiego szpitala.Ciężko wzdycha, czytając, że jutro proszą ją o konsultacje i przeprowadzenie operacji. >

< Podchodzi pod dom i z smutku, bezsilności oraz złości uderza pięściami o drzwi.Łzy nie przestają spływać po jej policzkach. >

< Czując czyjeś ramiona podnosi wzrok. > Jestem beznadziejna . . . ona umarła . . . przeze mnie . . . przez to, że nie szłam na studia . . . < Jąkała się, po chwili wtuliła się w ramie chłopaka, czując, że uginają się pod nią kolana. >

< Spojrzała w oczy Jake'a, wierzchem dłoni otarła mokre policzki.Gdy weszli do środka od razu wzięła na ręce Lady, która jak zwykle czekała pod drzwiami. > Nic nie będzie dobrze, Jake.Nic, absolutnie nic. < Westchnęła, po chwili już siedziała na kanapie próbując się uspokoić. >

Miałam dzisiaj tą cholerną operację . . . gdy weszłam na blok poczułam się słabo.Nikomu nie powiedziałam . . . mogłam iść na asystę . . . , ale nie.Nie chciałam niszczyć sobie reputacji, a teraz proszę bardzo . . . przeze mnie umarła niewinna kobieta, która z pewnością miała rodzinę.Teraz zamiast cieszyć się, że ona żyje mogą urządzać pogrzeb. < Wzięła głęboki oddech, kładąc szczeniaczka obok siebie. > Na prawdę . . . nie wiem jak . . . jak można być takim głupim ! < Szepnęłam, a po moich policzkach na nowo zaczęły spływać łzy. >

< Zamknęła oczy i wtuliła się w jego ramię.Znowu poczuła ten przyjemny dreszcz, związany z jego mocą. > Dziękuję, że tutaj przyszedłeś. < Wyszeptała w końcu. >

Może . . . nie wiem czy w ogóle przez kilka dni będę wychodzić z domu. < Westchnęła i przymknęła oczy. >

< Z kieszeni spodni wyciągnęła swoją komórkę.Dopiero teraz zauważyła, że dostała sms'a.Gdy go odczytała, telefon po prostu wypadł jej z ręki. > Kto to . . . Red Coat ? < Spytała niepewnie odwracając głowę tak, żeby mogła spojrzeć w oczy Jake'owi. >

< Wzięła głęboki oddech i zaczęła cytować tekst, który dzięki pamięci wręcz fotograficznej zapamiętała. >  "Naiwne dzieweczki biegają, złych chłopców podrywają.. Odpuść, darling. Nasz słodki Jake'i ma ochotę przelecieć nie tylko ciebie. Lista wciąż się rozrasta. Buziaczki, Red Coat." < Gdy skończyła spojrzała na chłopaka.Położyła mu dłoń na ramieniu. > Jake . . . ja w to nie wierzę. < Szepnęła i odsunęła jego ręce, tak żeby położyć mu swoje dłonie na policzkach. >

< Chyba po raz pierwszy tego wieczoru uśmiechnęła się. > Wiedz, że cokolwiek ta cała " Red Coat " mi napisze . . . nie uwierzę w to.

Byłoby mi bardzo miło. < Powiedziała z lekkim uśmiechem, który postanowił nie schodzić z jej ust. > Masz do wyboru tą o to kanapę, sypialnię dla gości, lub moją. < Zaśmiała się i przeczesała palcami włosy. >