< Po kilku dniach nieobecności, Jo podjechała pod dom, który udało jej się kupić przed wyjazdem. Zaprakowała z piskiem opon przed domem i oparła dłonie na kierownicy. Odetchnęła głęboko i wbiła wzrok w dom, w którym miała zamieszkać. Nie powinna była kupywać domu ale coś czuła że wytrzyma w tym mieście dość długo. No a ile tu było roboty! Jej matka nie chciała żeby Jo tu wracała, ale dziewczynę coś tu ciągnęło. Może bracia Winchester. Lubiła z nimi pracować.
Uśmiechnęła się lekk na te myśli i wysiadła z auta. Odgarnęła blond włosy z czoła i otworzyła bagażnik z którego wyjęła walizki. Zatrzasnęła bagażnik i ruszyła w stronę drzwi wejściowych ciągnąc za sobą walizki. Zatrzymała się przed nimi i wygrzebała z kieszeni klucze. Szybko otworzyła drzwi i weszła stawiając walizki obok drzwi. Zamknęła je za sobą i ruszyła na obchód. Duży był ten dom. Kiedy skończyła się rozglądać zabrała się za rozpakowywanie. Trochę jej to zajęło ale kiedy już skończyła, uznała że jeszcze zdąży gdzieś wyskoczyć więc przebrała się i schowała trochę broni po czym wyszła. >

< Wróciła do domu po starciu z wampirzycą i wyjęła broń zza paska. Odłożyła rzeczy na stolik w przedpokoju i zrzuciła buty ruszając do łazienki. Ona nie odniosła żadnych poważnych obrażeń. No, nie licząc paru siniaków na szyi, które pozostawiła jej nadnaturalna. Weszła do pomieszczenia i spojrzała na siebie w lustrze. Była rozczochrana i miała te parę siniaków. Westchnęła kręcąc lekko głową i przemyła twarz wodą. Chwyciła szczotkę i szybko rozczesała splątane włosy., po czym wyszła z łazienki. Po drodze do swojego pokoju, zajrzała do kuchni, skąd wzięła sobie colę. Będąc już w sypialni usiadła na łóżku i wzięła książkę leżącą na stoliku obok. Otworzyła ją tam gdzie skończyła ostatnio czytać i popijając co jakiś czas colę, zabrała się za czytanie. >

< Obudziła się się słysząc głośny dźwięk radia. Usiadła gwałtownie na łóżku i zatkała uszy dłońmi. Wstała szybko, podchodząc do radia i wyłączyła je. Rozejrzała się, lekko marszcząc brwi. >

Mogłaś się od razu pokazać. < odparowała natychmiast przenosząc wzrok na zmarłą wampirzycę. Kiedy przygniotła ją komoda, Jo zabrakło na chwilę tchu. Spróbowała się uwolnić, ale na niewiele się to zdało. Zaśmiała się chrapliwie. > Nie zabijesz mnie < powiedziała spokojnie. > Nie masz tyle siły. < uniosła kącik ust. Wiedziała że nie powinna drażnić ducha, ale łowczyni bywała lekkomyślna. >

< Spojrzała na nią z wściekłością, próbując nie zwracać uwagi na rwący ból w ramieniu. Ignorowała jej słowa i dopiero jak dziewczyna strzeliła jej w udo, z ust Jo dobył się zduszony okrzyk > Woah, jakaś ty łaskawa < wycedziła. > Na co ci to? Ja jestem łowczynią, ty.. byłaś < uniosła drwiąco kącik ust. > ..wampirem. My zabijamy was, taka kolej rzeczy < wzruszyła ramionami i natychmiast pożałowała kiedy jej ramię przeszył ostry ból. Syknęła. >

< Kiedy zniknęła, Jo udało się w końcu odsunąć komodę, przygniatającą ją do ściany. Kiedy tylko mogła się ruszyć, osunęła się po ścianie i usiadła na podłodze, odchylając głowę i oddychając przez nos. Zdrową ręką przycisnęła ranę na ramieniu. Po chwili spróbowała wstać. Udało jej się to, chociaż o mało co nie upadła. Podpierając się zdrową ręką różnych przedmiotów dotarła do łazienki gdzie osunęła się po ścianie na kafelki, brudząc je krwią. Przez chwilę tak siedziała po czym zabrała się za opatrywanie swoich ran. Cholerna wampirzyca. Gdy skończyła opatrywać rany, zażyła jeszcze trochę leków przeciwbólowych.
Wstała i przeszła do sypialni. Ułożyła się na łóżku, zaciskając powieki i próbując ignorować ból który nie zniknął mimo leków przeciwbólowych. Po kilkunastu minutach, a może kilku godzinach, zapadła w sen. >

< W wampirzym tempie pojawiła się w domu i zachwiała się. Oparła się plecami o ścianę i zacisnęła powieki. Nie mogła w to uwierzyć. Zabiła. I tym razem nie potwora, pijawkę, czy coś, tylko niewinnego człowieka. Wcale nie chciała kończyć przemiany... więc było tylko jedno wyjście. Nie mogła tak żyć, więc musiała umrzeć. Przecież ma znajomych łowców. Wystarczy ich poprosić o śmierć. Odetchnęła głęboko. Okay. Miała plan.
Oderwała się od ściany i w wampirzym tempie pozasłaniała wszytkie okna w domu. Nie miała pierścienia, a jakoś spalenie się nie wydawało jej się zbyt fajne.. o wiele bardziej wolała kołek w sercu. Kiedy skończyła zasłaniać usiadła na kanapie w salonie, podciągając nogi pod brodę. Był jeden plus bycia wampirem - rany postrzałowe, które zafundowała jej wampirzyca, zaleczyły się.
Jo przygryzła wargę i położyła głowę na kolanach. Chciała tylko żeby noc jak najszybciej przyszła i żeby mogła wyjść ... >

< W końcu nie mogła dłużej czekać. Każda kolejna sekunda takiego życia ją niszczyła od środka. Przestała obracać kołek i wycelowała ostrą końcówkę w swoje serce. Odetchnęła głęboko. Śmierć będzie lepsza. Zagryzła wargi i już miała przebić serce.. jednak nie mogła. Dłonie kurczowo zacisnęła się na kołku, ale nie mogła go ruszyć. Tak, jakby mimo wszystko chciała żyć. Ale to nie była prawda. Zacisnęła wargi w cienką linię i jednym, szybkim ruchem przebiła swoje serce kołkiem. Wszystko się zatrzymało, oczy Jo zrobiły się szkliste; martwa opadła na kanapę. >

Ostatnio edytowany przez Jo Harvelle (06-04-14 14:12:49)

< Po swojej śmierci od razu pojawiła się japrzeciwko ciała. Nie za bardzo wiedziała co się dzieje... była martwa. Zamrugała parę razy i wbiła wzrok w swoje ciało... dziwnie było widzieć samą siebie z kołkiem w sercu. Wtedy usłyszała głos Deana. Kiedy włamał się do domu, tylkogo obserwowała. Była duchem, niewidzialnym dla ludzi... jednak Alice potrafiła się jej ukazać. Więc dlaczego ona nie? Skupiła się mocno i po chwili rzeczywiście - stała się materialna, widzialna dla ludzi. Spojrzała na siedzącego Deana a potem na swoje ciało. Skrzyżowała ręce na piersi> Tylko się nie użalaj, bo tego już nie zniosę. < odezwała się lekko szorstkim głosem znów spoglądając na chłopaka. >

Brawo, Sherlocku. Sam na to wpadłeś? < uniosła brew kręcąc głową. > Bo, jak mówiłam, takie życie - to nie życie. < wzruszyła ramionami. > Zrobiłbyś to samo na moim miejscu. < dorzuciła i przygryzła wargę. > Nie wiem... może że pojechałam dalej? Powiedz jej, że nie wiesz gdzie. Nie chcę żeby cierpiała... < dodała odwracając wzrok. >

< Zamknęła na chwilę oczy, po czym spojrzała na Deana, zaciskając usta. > Mógłbyś chociaż raz zrobić to o co poproszę? < uniosła brew. > Nie chcę żeby wiedziała że nie żyję. < powiedziała. >

Nie ma! < podniosła głos. > Nikt jej już nie pozostanie, a gdyby się nie dowiedziała.. < pokręciła głową. > Nie cierpiałaby. < odwróciła wzrok zaciskając usta. >